Stengelloze sleutelbloem trotseert kou

Vogelenzang


Terwijl de vogels met deze kou moeite hebben om aan het broedseizoen te beginnen, kun je hier en daar toch de eerste lentebodes zien. De aanhoudende vorst en de ijzige wind konden niet voorkomen dat deze stengelloze sleutelbloemen hun zachtgele bloempjes hadden open gevouwen.

Stengelloze sleutelbloem - Primula vulgaris
klik op foto voor vergroting

Er komen wereldwijd zo'n 500 soorten sleutelbloemen voor. In Nederland groeien 3 verschillende soorten primula's, die alle beschermd zijn. De bloemen van de stengelloze sleutelbloem staan op korte steeltjes, waardoor het lijkt alsof de bloemen stengelloos vanuit de bladoksels groeien. De zaden zijn in trek bij mieren, die een belangrijke bijdrage leveren aan de verspreiding van de plant. Nederland licht aan de oostrand van het verspreidingsgebied. Veel natuurlijke standplaatsen in Drenthe en Brabant zijn verloren gegaan, maar in de duinstreek is zij nog van nature aanwezig (of verwilderd). Op een aantal landgoederen is zij al eeuwen geleden aangeplant en behoort ze daar tot de stinzenplanten.

Dwalen over landgoederen

Afgelopen weken weer een aantal malen rondgedwaald over een aantal landgoederen.

Landgoed Hackfort en Huize de Voorst

 

Gelderland herbergt een grote hoeveelheid landgoederen. Op het landgoed Hackfort staken enkele lenteklokjes hun witte klokjesbloemen boven de sneeuw uit.

 

 

Amelisweerd

De landgoederen Rhijnauwen, oud Amelisweerd en nieuw Amelisweerd te Bunnik herbergen een grote variatie aan stinzenplanten. In het vroege voorjaar worden de bossen en velden gesierd door een grote hoeveelheid sneeuwklokjes. Hier en daar steekt een sleutelbloem al de kop op en ook de winterakoniet laat haar gele kopje zien.

Struinen door de Amsterdamse Waterleidingduinen

 

Zondag weer eens met OutdoorFriends op stap geweest. Ditmaal naar de Amsterdamse Waterleidingduinen.  Dit beschermde natuurgebied tussen Zandvoort en Noordwijk is 3400 ha groot en herbergt een grote variatie aan dier- en plantensoorten.

 

 

klik op foto voor vergroting

 

 

Om 10 uur kwamen we aan bij de ingang Oase te Vogelenzang. Het weer was grauw en tegen motregen aan. In overleg besloten we om niet de geplande route te volgen, maar om te dwalen door het uitgestrekte natuurgebied. Vlakbij de ingang keken we uit over de Oranjekom, de verzamelbekken van het waterwingebied. Hier zaten enkele dodaarzen, Canadese ganzen en kuifeendjes. We vervolgden onze weg over smalle en soms verborgen paadjes langs enkele waterbekkens naar de vogelkijkhut. Hoewel het duingebied er nog grauw uitziet en niet wakker lijkt te willen worden uit haar winterslaap, deden de zangvogeltjes al goed hun best om de rust te verstoren. Enkele wintertalingen dobberden op het water en even verderop zagen we nog brilduikers, wilde zwanen en grote zaagbekken. De meeste soortgenoten zullen inmiddels wel weer op terugtocht naar Scandinavië zijn.

We verlieten de waterbekkens en struinden door het duingebied in de richting van zee. Groepjes damherten dwaalden tussen de duindoorns door. Ze hadden een prima schutkleur, maar hun witte kontjes (spiegels) en zwarte buitenkant van de staart waren duidelijk zichtbaar. We waren aangekomen bij de plek waar regelmatig tamme vossen worden gezien. Het leek nu wel een hangplek van een tiental fotografen en de vossen leken unaniem besloten te hebben dat ze nog maar flink moesten wachten. We vervolgden onze route landinwaarts, waar we stuitten op een kudde Drentse heideschapen, die meehelpen met het bestrijden van de Amerikaanse vogelkers.

Het laatste deel van de wandeling liep langs een betonnen beekje, met enkele stroomversnellingen en een watervalletje. In het bos langs de beek lagen enkele kadavers van damherten.

Onze tocht eindigde bij het bezoekerscentrum van het duingebied, ondergebracht in het voormalige pompstation. Het was weer een geslaagde dag.