Niet op mijn gemak in krottenwijk
We verlieten de vissershaven, staken een asfaltweg over en
betraden onaangekondigd de krottenwijk van Bakau. Lamin loodste me kriskras door
de smalle, stoffige straatjes vol kuilen en keien, omzoomd met krakkemikkige
bouwwerkjes waar mensen in woonden. De penetrante geur van de open riolen voor
de huisjes was onbeschrijfelijk en verstikkend. De straten waren vol jongelui
en even bekroop me het gevoel dat ik er misschien ingeluisd werd. Ik kende
Lamin immers niet echt. Ik kon me niet goed oriënteren welke vluchtroute ik zou
kunnen nemen in deze wirwar van weggetjes. Ik liet in ieder geval angstvallig mijn
fototoestel in de tas. Wat een opluchting was het dan ook om ineens voor het
bos van de krokodillenpoel te staan, midden in de wijk.
 |
| Open riool in krottenwijk Bakau Nieuw huisdiertje aaien Het verkeer is erg chaotisch |
Heilige krokodillenpoel Kachikally
We bezochten eerst het museum, waar Lamin vertelde en
attributen liet zien over de geschiedenis van Gambia, de lokale tradities, de
oorlogen en de gebruikte muziekinstrumenten. Daarna nam een gids ons mee naar
de kleine krokodillenpoel en kon ik een krokodil ‘knuffelen’. De geschiedenis
van de poel gaat meer dan 520 jaar terug. Er werden toen twee krokodillen
uitgezet en nu leven er meer dan 100 dieren. De plek en de dieren zijn heilig.
Vele mensen, zowel Gambianen als toeristen, bezoeken de poel om te genezen van
kinderloosheid, om te bidden, om te genezen van allerlei kwaaltjes en
natuurlijk ook gewoon voor een bezoekje. De krokodillen worden dagelijks met
vis gevoerd en hebben daardoor geen trek in vlees. Soms loopt een krokodil
tijdelijk weg en dwaalt door de straatjes van Bakau. Dit wordt dan gezien als
een boodschap aan de mensen. Persoonlijk vind ik het heel bijzonder dat, hóe erg
de mensen ook te lijden hebben van de honger, de krokodillen hebben niets te
vrezen.
Gambia style
We vervolgden onze voettocht door de bewoonde wereld en
Lamin nam me mee naar zijn familie in Serekunda. Zij leefden in een aantal
bouwvallige en piepkleine huisjes/schuurtjes op een minuscuul en stoffig
binnenplaatsje. Lamin deelde zijn huisje met zijn zwager. Het was er donker en
er was nét ruimte voor een versleten matras op de grond en een klein tafeltje
met twee stoeltjes. Buiten in een hoekje was zijn moeder eten aan het bereiden.
Na een social talk met zijn zwager wilde ik wel weer verder, maar Lamin stond
erop dat ik eerst zijn 21-jarige zusje zou ontmoeten, die onderweg was. Het drong
langzaam tot me door dat men hoopte dat ik een relatie met haar aan zou gaan,
om zo weg te kunnen vluchten uit de armoede. Veel Gambiaanse families hopen op
deze wijze een betere toekomst te krijgen. Later kreeg ik van Europeanen te
horen dat er geregeld (vooral uit Engeland) vrijgezelle mannen en vooral vrouwen
naar Gambia komen om een korte of langdurige relatie aan te gaan. En ja, als je
oplet zie je geregeld gemengde stelletjes op het strand verschijnen. En heb je
al een relatie? In Gambia is dat geen probleem. Volgens de Islam mag een man
met vier vrouwen getrouwd zijn. Hoe dan ook, een beetje verbouwereerd bedankte
ik voor het aanbod. Na de social talk stond Lamin erop dat hij me met de auto
terug zou brengen naar het hotel. Ik stapte in en Lamin stak de sleutel in het
contact. Er klonk een hoop gepruttel, er verschenen veel rookwolken, de auto
schokte en stootte maar er was geen beweging in te krijgen. De motorkap ging
open en ik had weleens een betere inhoud gezien. Er werd een beetje geschud,
getrokken, gerommeld, de motor sloeg aan en de zwager gaf de auto een zetje om
hem in beweging te krijgen. De motor klonk verre van fraai en de auto ging met
horten en stoten vooruit. Lamin moest het gas er vol op blijven houden om het
ding enigszins in beweging te houden. En daar gingen we dan, op een kruispunt
af. Hahaha ik scheet 7 kleuren! Een paar straatjes verderop gaf ook Lamin de
moed op en we lieten de auto achter bij een bevriende garage. Dat had ik mooi
overleefd! Met een taxibusje – ritje van ongeveer 1 euro – begaven we ons naar
het hotel en nam ik afscheid van Lamin. Hij grapte nog even: this is Gambia
style!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten