Gambia 8: Good bye Gambia

Bye bye Gambia

Maandag 9 mei was de laatste vakantiedag. Al vroeg uit de veren voor een heerlijk ontbijt en vervolgens naar het Abuko Nature reserve gegaan. Mijn laatste blik op de prachtige natuur van Gambia. Na afscheid van Mustapha, de vogelgids, met Lamin de laatste duik in zee genomen. En wat voelde ik me rot na afloop, toen ik een man zielloos en met lege handen op het strand achterliet. Hij had geen geld meer om eten te kunnen kopen. (Zie inleiding.) Onderweg naar het hotel zaten twee vrouwen langs de kant die pinda’s verkochten. Ook hun had ik al die dagen afgewimpeld. Ik had immers geen trek in pinda’s. Door schuldgevoel kocht ik nu toch een paar zakjes en omdat ze beiden pinda’s verkochten en geen wisselgeld hadden om met elkaar te kunnen delen, ging mijn laatste 200 Dalasi op aan hun. Lamin, die erbij stond te kijken, begon in een vreemde taal een scheldkanonnade aan hun. Hij vertelde dat beide vrouwen al dagen over mij hadden lopen klagen, omdat ik zogenaamd niets over zou hebben voor de Gambianen. Hij had hun haarfijn de waarheid verteld en dat ze het eigenlijk niet waard waren om geld te krijgen.

Het voelde vreemd om Gambia te verlaten. Ik had in een korte tijd zoveel indrukken opgedaan en het proefde naar meer. Wat zal ik het missen, de korte praatjes met de beveiliging van het hotel, Beachbar Domino’s, het personeel en de reggae nights, de locals, de heerlijke zee, de vogeltripjes met Mustapha en natuurlijk mijn local-broertje Lamin. Aan hem had ik onder andere mijn klamboe gegeven. Voor Gambianen zijn dit soort dingen onbetaalbaar, maar in het regenseizoen o zo handig.’s Avonds laat vertrok het vliegtuig weer naar Nederland. Zal ik ooit nog terugkeren naar Gambia???

De toekomst

Het einde van de toeristenseizoen was in Kotu al aangebroken en veel andere hotels zullen volgen. Dan is het echt moeilijk voor de locals om rond te komen. In juni staat de regentijd voor de deur. Velen zullen soms meer dan 100 tot 200 km het land in trekken om op hun rijstvelden en couscousvelden te gaan werken. Met de komst van de regen steekt ook malaria weer de kop op. Mijn laatste dag was voor velen ook hun laatste dag in de omgeving en ze waren erg bedroefd. Zij hopen weer terug te keren in het nieuwe toeristenseizoen, rond oktober.

Gambia is erg afhankelijk van de import en er wordt weinig geëxporteerd. Dat maakt het land erg arm. Op de één of andere manier lijkt men meer bezig te zijn met de dag van morgen – het overleven – dan met de verdere toekomst. Hoe zonde is het om te horen dat de mango’s van de ontelbare mangobomen grotendeels liggen te rotten onder de bomen, omdat men zelf genoeg heeft. Daar lijkt men geld te laten liggen. Hier en daar loopt wel een kippetje, maar omdat de toerist graag kip eet, wordt veel vlees ingevoerd. Ook de eieren die in de schappen liggen komen uit het buitenland. Gambia is erg afhankelijk van het toerisme. Het zou dan ook goed zijn als het toerismeseizoen langer zou duren dan alleen van oktober tot mei. Verder is Gambia uitermate geschikt om te golfsurfen of kitesurfen. Dat gaat prima samen met reggae-party’s en de surfers schuwen slechter weer wat minder. Helaas hebben de strandtenten zelf geen geld voor dit soort investeringen en zie je dus geen surfers.

Van veel toeristen hoor ik dat ze al vaker in Gambia zijn geweest. Sommigen hebben zelfs een familie geadopteerd. Anderen helpen mee met vrijwilligersorganisaties of doneren goederen aan scholen. De Europese Unie en Westerse bedrijven doen ook meer en meer voor het land. Zo zijn een aantal hoofdwegen in het land met Europees geld opnieuw geasfalteerd, helpen Nederlandse bedrijven met zandsuppletie om de kust te versterken en helpen diverse organisaties mee om scholen te bouwen en het onderwijs te verbeteren. Tijdens de transfer naar het vliegveld bedankte Gambia Nederland dan ook hartelijk voor onze steun.